Weet jij nog wat vroeger je antwoord was? Als mensen aan je vroegen: “Weet je al wat je wilt worden later?”. (Kleine) kinderen dromen nog vrij en alles is dan ook nog mogelijk, van koningin tot superwoman, juf tot politieagente, alles kan.

Kids zijn in het hier en nu
Dat komt omdat kinderen nu eenmaal nog veel meer in het NU leven. Ze bedenken iets, (vaak op basis van hoe ze zich op dat moment VOELEN) en gaan er vol voor. Ze geloven nog in hun eigen potentie en zien ook niet in waarom het niet zou kunnen. Kinderen leven nog veel meer vanuit hun intuïtie. Pas op latere leeftijd komen de beperkende gedachten en belemmeringen op ons pad en leven we vooral vanuit ons hoofd. En moeten we het eigenlijk weer opnieuw “leren”.

Denk eens terug aan wat jij graag wilde worden. En ben jij uiteindelijk geworden waar je als kind al van droomde? (En tuurlijk, ik snap dat koningin of superwoman een lastige droom is, al is de eerste voor sommige toch ook gelukt haha). Of ben je nu toch iets totaal anders gaan doen. Omdat je andere dromen kreeg of omdat het “veiliger” is. Of omdat er “geen toekomst” in zat? Geen droog brood in te verdienen valt?

“Stuck”
Als vrouwen “vastzitten” in de vraag “wat wil ik nou eigenlijk in mijn leven?”, vind ik een goeie vraag om dan te stellen toch echt: “wat wilde je vroeger als kind worden?”.
Het helpt je namelijk om weer terug te gaan naar jouw intuïtie en geeft je een hele mooie indicatie waar jouw passie(s) liggen.

Vroeger
Ik weet nog dat ik vroeger op school, gek was op de kaartenbak met vrije opdrachten. Ik koos altijd voor opstel. Als kind al had ik een grote fantasie en ik kon dan ook heerlijk los in mijn verhaal. Ik creëerde de meest boeiende verhalen en was dan ook helemaal in mijn element. Uiteraard ook rete-trots dat de meester van toen het ook boeiend genoeg vond om te zeggen; “misschien moet je later schrijfster worden.”

Later leek het mij ook fantastisch om juf te zijn. Voor de klas, verhalen vertellen en uiteraard nakijkwerk. Ik had een enorme fascinatie voor die rode pen. Het kon je maken of breken. Of je kreeg een prachtige krul (die ik natuurlijk ook oefende thuis haha) of een groot kruis. Ik wist het zeker, ik word juf!

Een paar jaar later kwamen de paarden mijn wereld in en toen leek lesgeven op de manege weer het ultieme beroep. Die prachtige connectie tussen mens en dier.

En toen?
Ik wilde mensen bereiken en ik wilde mensen helpen. Zover kon ik het ook nog wel beredeneren. Maar ja, er moet toch ook brood op het plankje heh (herkenbaar?) dus waar kon ik mijn ei dan (veilig?) in kwijt? Als accountant heb ik toen mijn missie (dacht ik) gevonden. ZZP ers en MKB helpen hun financiën op orde te brengen. Inzicht verschaffen. Tot je steeds een stapje hoger en hoger gaat en de klanten ook groter en groter werden. Ik hielp geen mensen meer, maar grote concerns. De passie sijpelde steeds verder weg. Een burn out kwam (en ging gelukkig ook weer) en daarmee ook de vraag: “wat wil IK nou eigenlijk?” En daarmee ook “wat wilde ik vroeger als kind eigenlijk?”

Ik wilde:

• mensen helpen
• voor een groep staan
• kennis delen
• schrijven
• mensen inspireren
• impact hebben

Uiteindelijk doe ik nu wat ik toen eigenlijk al wilde. En was het makkelijk? Nee, het is een flinke wandeling met vele omzwervingen (is dat een woord?) op een kronkelig pad geweest. En soms nog. We zijn nooit “klaar” denk ik dan. Maar het heeft mij wel gebracht waar ik toen al heen wilde.

Nu jij!
Dus als jij zoekende bent naar wat jij het allerliefste zou willen doen. Stel jezelf dan eens de vraag “Wat wilde ik vroeger als kind eigenlijk worden?”. En bekijk je antwoord met nieuwsgierigheid, zonder oordeel. Kijk naar de onderliggende verlangens die in het beroep verstopt zitten.

Enne, schrijf vooral je antwoord eens op en daarbij je inzichten die je krijgt.

Ik ben heel benieuwd wat dit jou heeft gebracht. Zou het superfijn vinden als je het met mij wil delen.