Over Mij
“Tussen opstappen en zandhappen, zaten maar 5 seconden”
Ik herinner het mij nog als de dag van gister. Het voorjaarszonnetje deed zijn best en ik besloot om in de buitenbak te gaan rijden. Hoofd even lekker leeg en dan een mooi zonnetje erbij. Ik weet nog dat ik opstapte en net mijn andere voet in de stijgbeugel deed. Tegelijkertijd werd er een andere pony buiten gezet en dat is normaal geen enkel probleem. Ze scharrelen dan rustig wat in hun paddock rond.
Vandaag dus niet en deze andere pony gaf uit joligheid wat bokken weg. Helaas vond die van mij dat een prima excuus om een rodeo te starten. Alles ging heel snel. Van een ontspannen stap, naar flink bokken, hoofd tussen de voorbenen en een galop spurt. Ik maaide in paniek naar de teugels, raakte mijn beugels kwijt en stopte half met ademen. En toen zag ik de bakrand op me afkomen…
Na er jaren “tussenuit” te zijn geweest, kwamen paarden “toevallig” weer op mijn pad. Ik was op zoek naar ontspanning, naast mijn drukke werkdagen en dit was perfect. Ik genoot van elke minuut die ik op stal doorbracht. Tot dat ene moment hierboven. Ineens was alles anders en ik wilde nog maar 1 ding.
Dat ik de tijd kon terugdraaien tot vóór die val.
Ik ben lange tijd niet meer opgestapt.
En overwoog om maar helemaal te stoppen. Ik ging nog wel naar stal, maar verder dan een beetje poetsen, wandelen en longeren kwam het niet . En al die tijd zag ik mijn stalgenoten wel rijden, de trailer pakken voor een strandrit of een rondje buiten maken. Als ik dan al eens de moed kon opbrengen om op te stappen, werd ik al misselijk op het moment dat ik op het opstapkrukje stond. In de zeldzame gevallen dat het er van kwam dat ik ook daadwerkelijk in het zadel zat, MOEST iemand met een touwtje meelopen en dan nog eindigde het vaak in huilend afstappen.
De autoritjes naar huis waren echt niet leuk. Boos en gefrustreerd zat ik in de auto mezelf alleen maar op te winden; “Waarom stel je je toch zo aan, je kan rijden”. “Kom op zeg, je laat je toch niet door een val uit het veld slaan!”. Ook mijn schuldgevoel groeide, want ja, wat had die pony nou aan mij? En die goedbedoelde adviezen van stalgenootjes kon ik inmiddels wel dromen. Het werd er niet beter van.
Toch won het verlangen om ooit weer zorgeloos te rijden het van het willen opgeven. Met paarden bezig zijn, het rijden, dat maakte dat ik kon opladen. Lekker hoofd even leeg en genieten! Dus ik ging op zoek. Ik deed onderzoek naar hoe het brein werkt en hoe ik dit vóór mij kon laten werken. En ik vond de oplossing.
Niet alleen was de angst, dat nare gevoel weg. In plaats van spanning voel ik nu enthousiasme. Ik kan mij nu nog maar moeilijk voorstellen dat ik mij ooit zo gedragen heb.
Tegenwoordig kijk ik er echt naar uit en stap ik zonder de beruchte “wat als..” gedachte op elk (braaf) paard. Het is niet meer dat gevoel van pony vs ruiter, maar echt een teamgevoel. Heerlijk nieuwe oefeningen uitproberen of spontaan het terrein af voor een rondje om. Geen focus op bakkabouters of wat dan ook, maar focus op dat gevoel van lekker samen bezig zijn. Als een blij ei zit ik nu in het zadel.
ik heb een simpele visie
Onderweg heb ik dan ook een simpele visie ontdekt, geleerd en ontwikkeld; (irrationele) angst, wat je niet hebt maar doet, heb je jezelf aangeleerd. Het mooie is, dat je het jezelf ook weer kunt afleren.
Wat je moet weten
Ik ben niet van de ellenlange praatsessies. Ik ga niet graven naar een oorzaak en doe niet aan symptoombestrijding. Ik wil snel en blijvend resultaat en dat betekent geen fluwelen handschoentjes. Ik geef je (liefdevol) zetjes voor ander inzicht, ben soms confronterend, altijd eerlijk, maar met humor en op een luchtige manier.
Zodra je mij leert kennen,
dan weet je dat:
- Ik nuchter en aards ben, maar niet in toeval geloof
- Gek ben op witte chocola, in welke vorm dan ook
- Soms nog wel eens dingen uitstel en op het laatste moment doe (maar het komt altijd goed)
- Ik een kennisjunkie ben en zo drie boeken op een dag kan lezen
- Ik me niet zo druk maak om wat anderen van mij vinden, als het maar goed voelt
- Als ik iets wil, dan liever gister dan vandaag
- Enorm kan genieten van een rondje bos, in stilte, met alleen onze hond
- Ik twee geweldige pubers en man hier heb rondlopen
- Ik fan ben van Fleetwood Mac (en zelf denk goed mee te kunnen zingen)