Kon je de tijd maar terugdraaien …
Het lijkt zo eenvoudig, even met je paard bezig zijn of een heerlijke rit. Vroeger deed je niet anders. Je dacht er niet eens bij na. Helaas is dat nu wel anders. Je kunt je gewoon niet meer ontspannen. Met als gevolg dat, zodra je paard alleen maar even struikelt, jouw hartslag al x10 gaat en je vaak ook nog afstapt. En in het ergste geval zelfs niet meer opstapt omdat de spanning, die angst bij paardrijden, het telkens wint.
Ondertussen mis je die heerlijke buitenritten door het bos of aan het strand enorm. En dat ultiem fijne gevoel dat het je gaf. Alleen als je er nu aan denkt, geeft het je een heel ander gevoel en schiet je bij voorbaat al in de paniek. Je wilt niet opgeven, maar je weet het gewoon niet meer.
Je hebt zelfs al een paar keer wakker gelegen met de gedachte dat je misschien beter kan stoppen of zelfs maar beter je paard kan verkopen. Als je daar alleen al aan denkt wordt je er verdrietig van en toch durf je niet meer op te stappen. En daar baal je van.
Herken je dit?
- Je schrikt van elke onverwachte beweging van je paard, erop of ernaast, maakt niet uit
- Je hebt last van “klotsende oksels”, al vóór je opstapt
- Je kan blijven longeren, liefst voor het rijden nog, want dan is de energie er wel uit en is de kans op schrikken minder (denk je)
- Je verzint keer op keer een excuus om maar niet te hoeven rijden (dagje vrij kan geen kwaad)
- Je blijft bedenken wat er allemaal mis zou kunnen gaan als je wel opstapt en gaat rijden (de wat als…gedachte)
- Je neemt nog maar eens een lesje, want tijdens een les gaat het iets beter (en voel jij je veiliger)
En hoe nu verder?
Als je er niets mee doet, blijft onderdrukken of negeren, dan wordt de angst alleen maar erger. Dan ben je er straks echt klaar mee. En dat wil je niet. Je wilt het rijden niet missen. Je wilt ook je paard niet kwijt, van de gedachte alleen al krijg je een brok in je keel.
Weet dat als jij niet verandert, er niets gaat veranderen. Dus wat ga je doen?
